تو که میدونی همه ی عمرمو اونجا گذاشتمو رفتم.....
تو که میدونی بجز آغوش تو جایی نداشتمو رفتم, اگه رفتمو تو, سراغمو نمیگیری هنوزم که هنوزم.....اگه بجز خودم کسی نیس که دلش برای من بسوزه....

کجای زندگیتم؟؟یه رهگذر تو خوابت.......یه موجود اضافی توی اکثر خاطراتت.....میبینی دارم میمیرمو هیچ کاری باهام نداری.....تو با غرور بی جات داری حرصمو درمیاری....حرصمو در میاری.....من توی زندگیتم ولی دوست دارم......منه بیچاره.....مگه دلم توو دنیا جز تو کسیو داره.....؟


تازه رفتم میفهمی دنیات, یه چیزی کم داره.....
یادته همش بهم میگفتی که فراموش کردن آسونه؟؟حالا بشین و تماشا کن, از تو دیگه هیچی تو خاطرم نمیمونه......

نمیذارم از بودنم خسته شی....بیا این تو...این جاده....پاشو برو, اگه ریشه هام پیر و کهنس ولی, نمیذارم از هم بپاشه تو رو, نمیذارم از هم بپاشه تو رو.....

امشب قراره که با خاطرات تو, بازم بشینمو....باز درد و دل کنم....
با کاغذای شعر, صبحو ببینمو, غرق خودم بشم, با قطره های اشک, با کاغذای خیس.....
این بیت آخره....اما همیشه شعر, پایان قصه نیست.....پایان قصه نیست.....!